‘Verzamelde Werken’, het klinkt naar iets plechtigs, iets wat in mooie banden ongelezen in de kast staat.
Doe nou eens wat ik zeg, ongeacht je muzieksmaak of je portemonnee. Ga nu, NU naar een fatsoenlijke cd-winkel en koop de doos met vijftien cd’s, samen de complete werken voor ‘fortepiano’ van Joseph Haydn, gespeeld door Ronald Brautigam (BIS-cd). Thuis gekomen, ga je naar je kamer, zet de eerste of de negende of de twaalfde of welke cd dan ook op, en ik voorspel je één ding: je blijft drie dagen achter elkaar luisteren. Depressie? Haydn. Liefdesverdriet? Haydn. Ruzies? Haydn. Zweren en puisten? Haydn. Er is geen beter, werkzamer geneesmiddel. O, die prachtige milde toon van de voorloper van onze moderne vleugel, het vlekkeloze, gevoelige en zo vitale spel van Brautigam, maar bovenal die muziek! Twee-en-zestig sonates en nog zesentwintig andere pianowerken schreef Haydn in zijn lange leven. Waar hebben we het aan verdiend? Klassiek, het juiste woord voor deze muziek in het perfecte midden tussen buiten en binnen, tussen rede en emotie, muziek in het centrum van de wereld. Dagen zocht Lassus naar het mooiste van al dat moois – ach, voor hem was het vandaag track 10 van cd nr 8, maar morgen is het weer wat anders. En voor jou is het ook weer anders – het stroomt altijd door.