CD’s – ik ken mensen die er een wand vol van hebben, het resultaat van een onstuitbare verzameldrift. Iedere week komen ze met een paar nieuwe ‘meesterwerken’ (wat heet) thuis, ze worden meestal een keer ‘gedraaid’, maar gaan soms ook on-gehoord in de verzameling.
Het is net als met boeken: meer en meer hopen zich er in een leven op, maar, helaas, minder en minder lees je er echt van. Nu eerlijk: hoe veel cd’s heb ik meer dan een keer of drie, vier beluisterd? Een enkele. En hoe veel heb ik er echt, zoals dat heet, grijs gedraaid? Ook twee of drie in een heel leven, een paar Mozart pianoconcerten, Schumann’s Frauenliebe, Walton’s celloconcert, dan heb je het wel gehad.
Het gaat natuurlijk ook niet om de kwantiteit. O, hoorde ik de al eerder door mij geciteerde Maarten ‘t Hart vanmorgen uitroepen in een uitzending van de ‘Muziekkeuze van de bekende Nederlander’, ‘wanneer komen de laatste twee opera’s van Rimsky-Korskakoff op cd, zodat ik die nog voor mijn dood kan horen’! Doe normaal man, de cd’s van die andere acht opera’s heeft ook geen mens behalve jij, en dat hoeft ook niet.
Bij ‘live’-uitvoeringen luister je misschien geconcentreerder. Mozarts ‘Jupiter’-symfonie, Beethoven’s ‘Eroica’, die heeft Lassus misschien wel tien of vijftien keer gehoord, overbekende werken die bij iedere uitvoering in een nieuw licht worden geplaatst, je hoort nieuwe klanken, nieuwe stemmen, timbres, trekjes, structuren die je voorheen niet ontdekte. Rijker en rijker wordt zo de muziek. En dat heeft niets te maken met âandere visiesâ van dirigenten. Is dat bij cd’s toch niet veel moeilijker? Laat eens weten wat uw ervaringen zijn!