Kleine Emma is bij ons. Zes jaar pas, maar wat een toewijding, wat een concentratie! Een doos kleurpotloden, een schaartje en wat papier, dat is genoeg om de creativiteit een impuls te geven die haar uren achtereen op het kleine stoeltje vasthoudt.
O, kon ik ook maar zo cello studeren, met die zelfde voortdurende intense aandacht voor elk lijntje, voor elke kleur en elke vorm! Onze wereld is zo groot en onze concentratie al te gauw en al te graag afgeleid: dit moet nog, dat moet nog, heb ik mijn mobiel wel afgezet? wat maakt mijn buurman nou weer voor lawaai? o hemel, ik ben de tandarts vergeten – en ondertussen vraag je je, al spelend, dan toch ook weer af of je dit loopje met de vingerzetting 1-2-5-4 of met 1-2-3-2 zal nemen: ik doe het nog eens, en nog eens, maar niet rustig, veel te gehaast, en kom niet tot een keuze “dan maar de volgende zes maten, o ja, daarvan heb ik vorige keer de streek echt goed uitgezocht, maar waarom heb ik die toen zo onduidelijk in de partij aangegeven? Opnieuw bekijken. En zo voort. Durf je dat studeren te noemen?
Studeren, saxofoon, piano, mandoline, het maakt niet uit, vraagt allereerst om een plan. Per week, per dag, en per uur. Eerst alles los maken, wennen aan het instrument, dan de toonladders, dan een (deel van de) etude, dan (een deel van) het ‘voordrachtstuk’ – alles heel ouderwets, altijd weer, maar er is niets beters dan die regelmaat. Ritme, rust en wilskracht, en van die drie is de laatste de meeste. En houd alles en iedereen buiten de deurâ¦
Kijk naar Emma, en schep net als zij de kleine, eigen wereld waarin je zelf je schilderijen maakt, je noten speelt en je stukjes schrijft. Want dat wonderbaarlijke vermogen is het toch wat de mens onderscheidt van alle andere schepsels.