Blijf weg van de liefdesdrank die niet voor jou bestemd is, of het vergaat je als Tristan en Isolde – bij Wagner, natuurlijk, maar ook bij Frank Martin (1890-1974), de Zwitserse componist die de tweede helft van zijn leven in Nederland woonde, en wiens ‘opera’ Le vin herbé op hetzelfde zeer oude gegeven is gebouwd.
‘Moderne’ muziek, nou ja, alweer zeventig jaar oud, maar zo pakkend, zo subtiel, oude en nieuwe compositietechnieken tot een verbluffende eenheid gesmeed. De musici (zeven strijkers en een piano) op het toneel, samen met acht zangers en een klein koortje; enkele simpele zetstukken en aanduidingen van een schip, van zee, van een bos, ja, zoiets kan toch eigenlijk alleen in onze tijd. Tot en met de âenvoiâ, de prachtige boodschap voor de toehoorders, is dit een meesterwerk—een woord waar je zuinig op moet zijn.
Puccini en Donizetti, Bizet en Gounod, ze mogen (even) de prullenmand in. Je beseft ineens hoe in onze tijd nieuwe mogelijkheden van expressie, zowel muzikaal als theatraal worden ontdekt en wat een verpletterende werking hun toepassing kan hebben. Televisie en musical, popconcert en cabaret werken met zulke sterke prikkels van geluid, van spel en van kleur (zonder versterking gaat het al nooit meer) dat je niet meer in de gaten hebt hoe veel indringender de werking van bescheidener middelen kan zijn. Een ontroerende avond.