Ik ken haar al uit de tijd van de lagere school. Maar het vreemde is, al gaan wij nu bijna zeventig jaar met elkaar om, er blijven toch altijd witte plekken op de kaart, er zijn in haar altijd nog onbekende gebieden waar ik niet gemakkelijk in doordring. Lukt dat de ene dag wel, de andere dag is zij ontoegankelijk.
Ligt het aan mij of aan haar dat het contact dan niet te leggen is? Wat ik ook doe, ik praat vriendelijk tegen haar, ik omarm haar met voorzichtige gebaren, streel haar mild en zachtmoedig, maar ze geeft zich niet, gromt wat terug met hese stem en geeft vreemde antwoorden op toch duidelijke vragen.
Dan dus maar wat harder aangepakt. Dat, helaas, leidt al helemaal niet tot een prettige conversatie. Ze verzet ze zich nu met kracht, het lijken wel de geluiden van een wolf die ze uitstoot, en van de weeromstuit vind ik helemaal niet meer de juiste toon en zie maar af van een verdere poging tot contact. Ga jij maar in de hoek!
Gelukkig, zonder aanwijsbare reden (wist ik maar waar die wispelturigheid vandaan kwam) is ze een volgende dag mild gestemd, ze klinkt ineens harmonisch, en doet precies wat ik wil. En in reactie daarop forceer ik niets, en wij hebben een gaaf gesprek zonder wanklank of valse bijgeluiden. Was de stemming maar altijd zo mild!
Ja, de cello is mijn beste vriendin.