Column

Lassus: Modern I

Het programma bestond uisluitend uit werken van de Engelse componist Jonathan Harvey (*1939). In zijn land kent de liefhebber hem wel, maar hier in Nederland weet slechts een enkeling dat zijn naam voorkomt in het vrijwel gesloten boek van de moderne ‘klassieke’ muziek. Twee strijkkwartetten, een strijktrio en een ‘Buddhist song’ waren ons deel. Misschien is dat wel de goede manier om nieuwe muziek te leren kennen: door een hele avond te luisteren naar werk van één componist krijg je gevoel voor zijn muzikale taal en gebaren.

Dat was in dit geval ook zo: met aparte, bijna soms ‘elf-achtige’ geluiden, zwevend op de rand van het hoorbare, ‘puntjes’, geen ‘streepjes’ om het overdrachtelijk te zeggen (hoe kan je anders over muziek praten?), vanuit de stilte naar de stilte, en ritmisch immens complex. Met een duidelijke impressie gingen wij huiswaarts, verheugd met de nieuwe ervaringen.

Een leven lang (hij is over de zeventig) heeft zo’n man aandachtig en intens aan zijn oeuvre gewerkt. Laat je nooit, nooit verleiden moderne klanken, moderne kunst in het algemeen, af te doen me een schouderophalen. Wij, luisteraars (of liever en helaas gezegd: wij niet- of zelden-luisteraars naar dit soort muziek), wij blijven maar hangen bij het ijzeren repertoire en weigeren meestal mee te gaan op de ontdekkingsreis die in de twintigste eeuw is begonnen en nooit ten einde zal komen. Vanuit die houding zal het nooit wat worden.

Zet de oortjes maar open, echt, oefening baart kunst!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Privacy Preference Center