Je weet heus wel dat het een verkleedpartij is, en daarom kan een z.g. ‘semi-scinische’ uitvoering veel plezier geven, zeker als er niet alleen vóór het orkest op het podium wordt gezongen en geacteerd, maar ook nog op de trappen en in de zaal. Bovendien – tja, dat is voor Lassus nu eenmaal het belangrijkste – klinkt de muziek het beste in zo’n prachtige akoestiek als die van het Concertgebouw, veel en veel beter dan in welke orkestbak ook.
En wat voor muziek! Wat een veerkracht, wat een energie, wat een feestelijke vitaliteit, en dat voor een tachtigjarige componist! Falstaff (een levensgenieter en losbol, geïnspireerd op een figuur uit Shakespeare’s De vrolijke vrouwtjes van Windsor) van Giuseppe Verdi is een wonder: het koper klinkt dramatisch, de strijkers lieflijk of speels, de houtblazers geestig en virtuoos, en dat alles in een voortdurende stroom van esprit en vindingrijkheid. Goed, het verhaaltje is driemaal niks, maar toch, ineens weet ik het weer: opera is de meest opwindende kunstvorm die er is, en genialer muziek dan de exuberante slotfuga van Falstaff is nooit geschreven.
Tot ik weer zo’n nietige, tweestemmige Invention van Bach hoor…