Lassus mocht incognito gast zijn op het feestje dat Audio-Life in zijn atmosferische locatie (een vroegere melkfabriek op het mini-industrieterrein van Buren) had aangericht. Uit de mooiste speakers kwam een ruim en gevarieerd aanbod aan geluid, en fanate audio-fans luisterden aandachtig naar hese zangeressen en afgrondelijk diepe contrabassen, naar exotische ritmes en ultramoderne pop – en wie daar even van wilde bekomen, deed zich tegoed aan de royale barbecue. De gemeenschappelijke belangstelling maakte dat jong en oud, arm en rijk, mooi of lelijk zich moeiteloos mengden in de hartelijke, ontspannen sfeer waarin wij werden ontvangen. Even later nam de uit Antwerpen ingevlogen band Thomas Champagne het geluid over, en wat een feest was het om die bekwame jongens te horen blazen, strijken, toetsen en drummen!
Maar voor ons, verstokte liefhebbers van klassieke muziek als wij nu eenmaal zijn, was het onverwachte hoogtepunt het eerste deel uit Haydns strijkkwartet op.9 no.4 dat tussen al het moderne geweld ineens als een troostrijke boodschap uit een andere wereld kwam aangezet – en dat ons meteen voor de onopgeloste vraag stelde hoe het mogelijk is dat het luisteren naar deze (en zo veel andere) tragische, weemoedige muziek toch zoân grote voldoening en vrede kan schenken.
Is het misschien niet de inhoud, maar de vorm die zij heeft, waar het om gaat?