Column

Lassus: Wonder

Televisie, het is nooit wat, behalve dan op deze druilerige zondagochtend. In het programma ‘Vrije Geluiden’ om half elf (welk gezond mens heeft om die tijd nou de buis aanstaan?) speelde een Zuid-Afrikaanse saxofonist, Sean Bergin (Boy Edgarprijs 2001) samen met een Braziliaanse gitarist, Rogário Bicudo. Vooral toen ze samen een liedje zongen, half ‘gerapt’, half ingestudeerd, half geïmproviseerd, op heerlijke licht-swingende ritmes, zó overtuigend, zó betrokken, zoals alleen echte musici dat kunnen (zij zullen zich wel muzikanten noemen, voor Lassus is dat te min): tja, dat is helemaal 2009, alle ritmes, alle klanken, alle woorden, alle emoties, de hele wereldziel waait op zo’n knusse ochtend ineens het Hollandse huisje binnen en verjaagt het oeverloze gezeur over de AOW, over de Oranjes en over het slechte rapport van je kind!

Voor wie van tango houdt, waren er nog fluitspelende, gitaarspelende, dansende en vooral zingende Argentijnse dames en heren (het ging vast en zeker allemaal over de liefde) en wie op ‘klassiek’ is, kwam ook nog aan zijn trekken met een goedgebekte Poolse violiste die samen met de altijd overtuigende pianist Frank van de Laar de extatische, super-romantische muziek van haar landgenoot Szymanowski er uit gooide.

Een feest, dat was het. Bedenk maar goed wat een wonder het is dat je dit zo maar op een uurtje kan horen en zien.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Privacy Preference Center