De ‘Zaterdag-matinee’ bracht een zeer hedendaags werk. Het voltallige Radio Filharmonisch Orkest spande zich duidelijk in onder leiding van de componist Matthias Pinscher om diens ‘Reflections on Narcissus’ voor cello en orkest uit 2005 alle eer te bewijzen. Aan hen en zeker aan de solist (die alles, van extreem laag tot, vooral, extreem hoog uit zijn hoofd speelde, een onbegrijpelijke prestatie) lag het zeker niet dat wij (en ik vrees dat dit wij deze keer een groot deel van de bezoekers vertegenwoordigde) met deze muziek geen raad wisten.
Over de kloof tussen de moderne muziek en het publiek is eindeloos geschreven. Er is geen enkele reden om er aan te twijfelen dat de muziek die wij ondergingen, geschreven is door een bekwame, geïnspireerde componist. Maar om er iets van mee naar huis te nemen, moeten wij, toehoorders, muziek als deze in één seizoen zeker vier of vijf keer horen, niet ingeblikt, niet door luidsprekers (zelfs niet door die van Audio-Life), en bij voorkeur niet vrijwel achter in de zaal van het concertgebouw, waar het toch al een enorme concentratie vraagt om bij al het gedoe, gestrijk en geblaas betrokken te blijven.
Wij willen niet als oude ballen bij het verleden blijven stilstaan. Iedere dag worden met de pijn en de moeite die horen bij de geboorte van iedere serieuze schepping, nieuwe meesterwerken ontrukt aan het universum van de ‘harmonie der sferen’, en wij, kinderen van onze tijd, willen ze horen en waarderen. Maar muziek als deze vraagt er nu eenmaal om vele malen te worden beluisterd, voor ze haar schatten prijsgeeft – als ze die niet had, zou ze niet worden geprogrammeerd. Deze keer bleven wij, toehoorders, nog met veel vraagtekens in de kou staan – en wij verlangen toch al zo naar het voorjaar! Laat ons hopen dat wij dit werk spoedig nog eens, en nog eens, en nog eens kunnen horen, zodat wij iets kunnen verstaan van wat de componist ons wil zeggen.
Liever in een seizoen dus twee premières vijf keer, dan tien premières één keer!